„Historii lubańskiego szpitala” cz. IV
5. Budowa Nowego Szpitala
Wniosek dotyczący potrzeby wybudowania nowego szpitala na terenie powiatu lubańskiego wpłynął do Wojewódzkiej Rady Narodowej we Wrocławia już pod koniec lat 60-tych, ale został wykreślony przez Kierownika Wydziału Zdrowia z planu z powodu braku środków i pilniejszych potrzeb. Jego budowę przesunięto na kolejny plan pięcioletni na lata 1969- 1973. Kolejna decyzja z Wydziału Zdrowia przy Wojewódzkiej Radzie Narodowej przesunęła rozpoczęcie budowy na rok 1973 z powodu braków w dokumentacji projektowej. W tym samym czasie Komisja Zdrowia i Opieki Społecznej Prezydium Powiatowej Rady Narodowej na posiedzeniu stwierdziła, iż nie ma gwarancji na rozpoczęcie budowy w kolejnym roku. Pomimo wielu monitów Lucjana Kopcia o przyspieszenie decyzji dotyczącej nowej inwestycji uzasadnionych brakiem miejsc dla wszystkich potrzebujących w starym obiekcie dopiero powołanie w 1973 roku Narodowego Funduszu Ochrony Zdrowia dało nadzieję na nowy szpital.Środki zgromadzone na funduszu pochodziły ze składek odprowadzanych w zakładach pracy, szkołach, od rolników i rzemieślników. Wiele osób wspomina je jako obligatoryjnie ściągane z wynagrodzenia. Prawda zapewne była taka, że wpłaty były zarówno niemalże obligatoryjne jak i dobrowolne. Taka forma pozyskiwania środków pozwoliła na powrót do zamierzeń związanych z budową nowego szpitala. Jedni uczestniczyli w dokładaniu cegiełki do jego budowy mniej świadomie, inni natomiast z pełnym zaangażowaniem organizowali dodatkowe zbiórki na rzecz funduszu. Romuald Filipowicz wziął na siebie rolę organizatora zbiórek na terenie powiatu lubańskiego. Działalność tę prowadził przez wiele lat. Można przypuszczać, że dzięki temu, że na czele pozyskiwania środków stał niezmiennie jeden lider dodatkowo przesądzało o sukcesie w przedsięwzięciu.
W dniach 17-18 maja 1973 roku we Wrocławiu podjęto decyzję- w Lubaniu ruszy budowa nowego kompleksu obiektów szpitalnych, a wykonanie powierzono Bolesławieckiemu Przedsiębiorstwu Budowlanemu. Do 30 czerwca 1974 roku miała zostać opracowana dokumentacja planu budowy.
12 czerwca 1973 roku Lucjan Kopeć poinformował komisje Powiatowej Rady Narodowej o pierwszych krokach do realizacji inwestycji, czyli o początkach drogi prowadzącej do nowego szpitala.
Projekt obiektu o symbolu Z-13/69 był klasycznym dla tamtego okresu. Szpitale, które zaprojektowano i wybudowano w tamtym okresie są niemalże identyczne, co powoduje, że dziś poruszamy się w nich doskonale znając ich topografię. Budowa obiektu ruszyła w grudniu 1975 roku. Od sporządzenia projektu do rozpoczęcia inwestycji zmieniło się szereg wymogów Ministerstwa Zdrowia i Opieki Społecznej. Wśród nich wytyczne z 30 maja 1972 roku o organizacji i skali działania komórek anestezjologii i intensywnej terapii medycznej, z 15 czerwca dotycząca świadczeń stomatologicznych, z 25 października 1978 roku regulująca z kolei świadczenia w diagnostyce laboratoryjnej i mikrobiologicznej i z 19 lutego 1979 roku odnosząca się do wytycznych przy zbiórce krwi i osocza. Wszystkie te regulacje wymagały zmian w projekcie, ale największy problem stanowiło utworzenie wskutek decyzji Ministra Zdrowia i konsultanta wojewódzkiego stacji dializ na potrzeby całego województwa. Problemem było zlokalizowanie wszystkich dodatkowych jednostek w zaplanowanej powierzchni użytkowej. W związku z aby sprostać nałożonym zadaniom pismem do Ministra Zdrowia zwrócono się o pozwolenie na budowę dobudówki. Ministerstwo w pismach z 4 lipca 1980 roku i 2 czerwca 1981 wyraziło zgodę na wprowadzenie korekt do projektu pod warunkiem prowadzenia dotychczasowych prac budowlanych bez zakłóceń. Zrealizowanie tego było możliwe poprzez budowę nowego skrzydła pierwotnie zaplanowanego od strony zachodniej bloku A, gdzie zamierzano usytuować: stacje dializ, pracownie stomatologiczną, diagnostykę laboratoryjną, pomoc doraźna z izbą przyjęć i punkt krwiodawstwa.
Inwestycja oszacowana na wstępie na 100 mln złotych i zaplanowana do zrealizowania z końcem 1979 roku wskutek wprowadzanych zmian do projektu, trudnościami z dostępem do materiałów budowlanych, uchybieniami ze strony wykonawcy i licznymi z tego powodu monitami dyrekcji wielokrotnie miała przesuwany termin zakończenia.
Problemy z kolejnymi terminami oddania obiektu do użytku, umieszczenie w nim dodatkowych oddziałów (stacja dializ) oraz problem w zapewnieniu mieszkań dla specjalistów, których pilnie należało zatrudnić zostały omówione 12 stycznia 1983 roku na posiedzeniu Miejskiego Komitetu Odrodzenia Narodowego. W spotkaniu wzięli udział między innymi ówczesny wicewojewoda jeleniogórski Jerzy Gołaczyński, Roman Jankiewicz lekarz wojewódzki, Marian Marianiuk I sekretarz Komitetu Miejskiego Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej, generalny wykonawca Kuźniewski i Lucjan Kopeć. Wykonawca przedłożył wniosek o przyjęcie terminu zakończenia budowy na połowę 1985 roku, który nie został zaakceptowany. Ostatecznie przyjęto, że zakończenie inwestycji nastąpi najdalej do końca 1984 roku. Jerzy Gołaczyński z ramienia województwa zobowiązał się do umieszczenia dodatkowego skrzydła w ramach odrębnego zadania w planach inwestycyjnych, a wykonawca do rozpoczęcie jego budowy. Problem z mieszkaniami dla lekarzy został rozwiązany poprzez przesunięcie środków z planu budowy mieszkań w Bogatyni na rzecz dodatkowych 45 lokali w Lubaniu. Niezbędna aparatura na potrzeby stacji dializ miała być zakupiona i przekazana przez Wydział Zdrowia i Opieki Społecznej.
Ewa Gutek